Chapitre 29

           Zacząłem się powoli wybudzać. Jednak zaniepokoiło mnie to. Moja pobudka była spowodowana tym, że nagle rana na moim ramieniu dała o sobie znać. Niepewnie podniosłem powieki i chciałem się w jakikolwiek sposób poruszyć, ale nie mogłem. Poczułem, że moje kończyny są do czegoś przywiązane. Zacząłem panikować. Gwałtownie się poruszyłem i jęknąłem z bólu, który przeszywał moje ciało. Otworzyłem szeroko oczy. Kompletnie nie wiedziałem, co się ze mną działo. Przerażenie zawładnęło moim umysłem. To nie mogło się dziać naprawdę. Nagle zobaczyłem Jade.

               Dziewczyna siedziała przy łóżku i intensywnie wpatrywała się we mnie. Kiedy zobaczyłem, że na stoliku nocnym leży apteczka, wiedziałem, jakie są jej zamiary. Tętno mi przyspieszyło i oddech też. Ona nie mogła mi tego zrobić, chociaż wiedziałem, że musiała. Ona myślała trzeźwo i wiedziała, że jeśli tego nie zrobi, do rany może wdać się zakażenie i wtedy mogło być ze mną słabo.

                  Jade położyła dłoń na moim czole i delikatnie pogłaskała.

-Harry…-zaczęła.

-Nie, błagam nie rób tego-przerwałem jej w desperacji.- Nie chcę już cierpieć. Po prostu nie chcę- wybełkotałem. Ona odwróciła twarz, żeby na mnie nie patrzeć. Po policzkach popłynęły jej łzy.

-Przepraszam- wyszeptała. Przestała zwracać uwagi na moje błagania. Wzięła ze stolika nożyk, żeby pozbyć się mojej koszulki. Kiedy już to zrobiła, wzięła się za wyjmowanie kawałków materiału z mojej rany. Darłem się w niebo głosy. Męczarnie w żaden sposób nie ustępowały, wprost przeciwnie, rosły na sile. Szamotałem się cały czas, przez co rana coraz bardziej piekła. Jednak najgorsze miało dopiero nadejść.

                Dziewczyna oczyściła moją ranę z resztek materiału. Potem sięgnęła po ścierkę i wodę. Zaczęła delikatnie przemywać moje obrażenie. Czułem jakby moje ramię było poddawane nieustannemu bombardowaniu. Gardło zaczęło mi się zdzierać od krzyku. Chciałem żeby już przestała. Bez względu na to, jak bardzo ją kochałem, byłem w stanie wyzwać ją od najgorszych. Rzucałem się na wszystkie strony. Jednak im bardziej moje cierpienia się nasilały, tym bardziej traciłem siły. W końcu opadłem bezwładnie na łóżko i po prostu leżałem. Cały czas przypatrywałem się dziewczynie. Policzki nadal miała mokre. Przygryzła wargę starając się nie płakać jeszcze bardziej.

-Czy on bardzo cię skrzywdził?- zapytała i spojrzała na mnie.

-Bywało gorzej- skłamałem. Jade głośno westchnęła. Kilka minut później skończyła oczyszczać mi ranę. Potem odwiązała liny z moich nóg i rąk. Pomogła mi usiąść na łóżku. Byłem przygarbiony i cały mokry. Dziewczyna dostrzegła to i wytarła mi twarz i tors szmatką.

-Bardzo cię przepraszam, nie powinnam była tego robić- wybełkotała.

-Nie masz, za co- mruknąłem. Jade powoli zaczęła obandażowywać moje ramię. Nadal odczuwałem potworne zmęczenie.-Ile spałem?

-10 minut- oświadczyła dziewiętnastolatka. Nie była to wystraczająca ilość czasu. W dodatku nie rozumiałem, dlaczego, ale poczułem nagły przypływ frustracji. Nie miałem ochoty patrzeć na dziewczynę. Czymś mnie irytowała, kompletnie nie wiedziałem, czym. To było potworne. Chciałem przestać tak myśleć, ale nie mogłem. Cały mój umysł był przepełniony nienawiścią do Angielki.

To była wina GŁODU.

Póki, co, moja jeszcze niepozbawiona zdrowego rozsądku część mnie, kontrolowała moje poczynania. Oparłem głowę o ramię Jade i mocno się w nią wtuliłem.

-Przyniosę ci jakąś koszulkę- powiedziała i wstała z miejsca. Kiedy wyszła z pokoju, mój umysł kompletnie się wyłączył. Jedyne, o czym myślałem to, to jak bardzo jej nienawidzę. To było tak okropne uczucie. Tak bardzo chciałem przywołać jakieś miłe wspomnienia z nią związane, ale nie mogłem. Ta ogromna rządza upokorzenia osoby, którą tak bardzo kocham, zaczynała nade mną górować.

                 Wstałem z łózka. Kulejąc wyszedłem z pokoju. Ból przez znamię na udzie, jeszcze bardziej spotęgował tamtego Harry’ego. Tak bardzo chciałem, żeby on zniknął. Jednak to on miał nade mną kontrolę.

                 Zauważyłem Jade. Dziewczyna trzymała w ręku ubranie i się uśmiechała.

-Widzę, że odzyskujesz siły- powiedziała z zadowoleniem. Podszedłem do niej i wyrwałem jej koszulkę z dłonie. Bardzo zdziwiło ją moje zachowanie.

-A ja widzę, że nigdzie ci się nie śpieszy- burknąłem. Zacząłem zakładać T-shirt. Syknąłem z bólu. Ramię nadal cholernie piekło.

-Harry, musisz uważać- odparła z troską dziewczyna. Rzuciłem jej mordercze spojrzenie.

-Od, kiedy się o mnie tak martwisz?- wycedziłem przez zęby. Odwróciłem się i zacząłem iść w stronę drzwi. Angielka od razu pobiegła za mną.

-Cały czas się o ciebie martwię, a zresztą, co ty robisz?- zapytała mówiąc bardzo szybko. Wyszedłem z domu i uderzył mnie powiew zimnego powietrza. Gwiazdy świeciły wysoko na niebie, ale ich blask powoli słabł. To znaczyło, że było już po 3.

                 Szedłem szybkim krokiem przez ogród. Nagle dziewczyna wyprzedziła mnie i zastawiła mi drogę.

-Czy mogę uzyskać odpowiedź na moje pytanie czy nie?- zapytała będąc już lekko zirytowana.

-Idę jak najdalej stąd- burknąłem w odpowiedzi i ją wyminąłem. Jednak ona dalej nie dawała za wygraną.

-Harry, co się z tobą dzieje? Naprawdę przepraszam, że to zrobiłam, ale dobrze wiesz, że to było konieczne- tłumaczyła się. Wszystko to rozumiałem, ale do Głodu-Harry’ego to nie docierało. To było takie potworne. Krzyczałem na siebie. Tak bardzo chciałem żeby tamten idiota się zamknął, ale on mnie skutecznie spławiał.

-I bardzo dobrze, że przepraszasz!- krzyknąłem na nią. Ona się wystraszyła i aż podskoczyła. Miałem ochotę wyjść ze swojego ciała i porządnie dać sobie w mordę. I jeszcze w jaja, ale tak mocno.

-J-ja- zaczęła się jąkać dziewczyna.

-Zamknij się już. Mam dosyć słuchanie twoich wiecznych kłamstw. Myślisz, że jestem aż takim debilem, żeby nic nie wiedzieć? Otóż pozwól, że wyprowadzę cię z błędu- powiedziałem.

-Sam się zamknij, kretynie- wydarłem się na samego siebie.

-Nie odzywaj się. Udowodnię ci, że potrafisz nienawidzić równie bardzo jak kochać- zaśmiał się Głód.

-Po prostu wyjdź z mojej głowy i już nigdy nie wracaj- westchnąłem. Usłyszałem jak po mojej głowie echem roznosi się demoniczny śmiech.

-Harry, zrozum. Nidy cię nie opuszczę, bo od dawna u ciebie jestem. Teraz nie możesz zaspokoić naszego Głodu. Normalnie posłusznie to robiłeś, ale teraz nie masz, czym nas zaspokoić. Teraz patrz jak krzywdzę tę, którą tak bardzo kochasz. Zaczekaj, ty ją będziesz ranił- zaśmiał się, a ja zacząłem płakać.

-Tomo wszystko mi wyjaśnił- zacząłem, a źrenice dziewczyny maksymalnie się powiększyły.

-Nie-pomyślałem ze strachem.

-Tak, co robisz taką minę. Opowiedział mi, jaką to jesteś zdzirą i dziwką- krzyknąłem.

              Czułem się jak uwięziony w szklanym pudełku. Nikt nie mógł mnie usłyszeć, ani zobaczyć. Krzyczałem na samego siebie. Kiedy na policzkach Jade pojawił się pierwsze łzy, tak bardzo chciałem podejść do niej i ją przytulić. Powiedzieć, że to jakiś idiotyczny głos w mojej głowie mną zawładną i że nigdy tak nawet nie pomyślałem. Musiałem jakoś się uspokoić, ale nie wiedziałem jak to zrobić. W życiu nie miałem takiej sytuacji. Niby ten głos zawsze ze mną był, tylko zaspakajałem nasze pragnienia? Co to mogło być? Mogłem oddać życie, żeby wiedzieć, co to jest i żeby Jade nie musiała już tego wszystkiego słuchać. Obiecałem sobie, że ja już się ogarnę to ją poproszę, żeby mnie porządnie wyzwała i uderzyła.

-Pomagałem ci jak głupi, wierzyłem w każde najmniejsze kłamstwo. Cierpiałem za ciebie w tym cholernym więzieniu i znosiłem to wszystko dla ciebie! Bo byłaś dla mnie kimś ważnym, suko!- wydarłem się na nią. Nie wiem czy wewnątrz nie płakałem bardziej niż Jade wtedy. Krztusiła się, bo nie mogła złapać oddechu. Co ja jej robiłem? W ogóle nie byłem godny, żeby wtedy żyć. Chciałem się zamknąć, jakkolwiek.

-Harry proszę, przestań. Ranisz mnie- powiedziała cicho. Ona to wszystko znosiła. Jak?

-Przepraszam, wytłumacz mi jak mam przestać? Wkopałaś mnie w największe gówno, jakie mogło być. A i czy naprawdę musiałaś mówić swoje chłoptasiowi, że się w kimś bujasz?- spytałem retorycznie. Boże, jak ja wszystko spieprzyłem. Jak ja siebie nienawidziłem.

                Dziewczyna nagle zastygła. W ogóle się tego nie spodziewała.

-Powiedział ci?- zapytała, ledwo słyszalnym głosem, chyba siebie. To był kolejny powód, żeby Głód, ją skrzywdził.

-No brawo. Jak mogłoby to umknąć jego uwadze. Jednak wybacz młoda, ale z puszczalskimi się nie umawiam- powiedziałem z ironią w głosie.

-Zamknij ryja!- wydarłem się. Znów przez umysł przeleciał tamten śmiech.

-Przedstawienie trwa, Styles. Pamiętaj, jeśli nie dostarczysz mi tego, co lubimy, to będę zabierał ci wszystkich twoich bliskich. Nienawidzę nieposłuszeństwa. Patrz jak niszcz ją, więc wyciągnij wnioski z tej lekcji- mówiąc to dławił się własnym śmiechem.

-Spieprzaj stąd, rozumiesz? To mój umysł i nie masz najmniejszego prawa się tu wpraszać! Kocham ją zbyt mocno, żebyś mógł to wszystko zniszczyć- oznajmiłem mu ze wściekłością.

-Oj Harry, Harry, nie pamiętasz? Sam mnie tu zaprosiłeś. Ona nam tylko przeszkadza- wymamrotał głos.

              Nagle poczułem mocne uderzenie w policzek. Zrobiłem parę kroków w tył i złapałem się za bolące miejsce. Spojrzałem na Jade. Stała tam cała zapłakana i wściekła. A raczej bardzo smutna. Przygnębienie w jej oczach wywołało u mnie jeszcze większą nienawiść do tego kretyna.

-Posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie- powiedziała łamiącym głosem.-Nie wiesz o mnie praktycznie nic. Okay? To ustaliliśmy.

-Ale- zacząłem.

-Zamknij się!-wrzasnęła dziewczyna. Powoli odzyskiwałem kontrolę nad swoimi poczynaniami, ale Harry nadal tam był.-Nie mam najmniejszej ochoty dłużej wysłuchiwać tego, co masz do powiedzenia. Jesteś genialny w pieprzeniu, naprawdę. Pieprzeniu wszystkiego! Myślałam, że będzie super, uciekniemy stamtąd i wrócimy do Londynu. Wiesz, co, ja jak idiotka myślałam o czymś więcej, ale pomińmy ten nic nieznaczący szczegół- nie chciałem, żeby pomijała, bo moje serce eksplodowało na miliard drobnych kawałeczków.- Jednak chciałam ci coś powiedzieć. Jeśli ja jestem puszczalska, to spójrz na siebie. Kiedy wtedy, wróciłeś do domu, nie mogłam przestać płakać. Nawet jak pojechałam do Tomo, to musiałam się nieźle nagimnastykować, żeby nie było widać, że nie mogłam zmrużyć oka. Poczułam się jak skończona idiotka. Pomogłam ci się jakoś w jednym kawałku przetransportować do łóżka, chociaż ty bardzo chciałeś, żebym w nim z tobą została. Kiedy ci dobitnie odmówiłam, zacząłeś po mnie jechać- coraz bardziej płakała, a ja uświadamiałem sobie coraz bardziej, że nie jestem jej w ogóle wart.-Mówiłeś, mówiłeś, że po prostu jestem słaba w łóżku. I doprawdy Styles, po twoich fantazjach, jakie mi opowiedziałeś, widzę, że to nie ja prowadzę owocne życie łóżkowe. Jednak nie to mnie bolało. Bolało mnie to, że coś ci powiedziałam, a ty mnie wyśmiałeś- tak bardzo chciałem odzyskać nad sobą pełną kontrolę i błagać ją na kolanach o przebaczenie. Boże, co ja mogłem jej nagadać? Przecież ona nic mi nie powiedziała. Prawie się pocałowaliśmy, po tym, kiedy ją zraniłem. Nie chciałem sobie nawet przypominać.

-Jade- powiedziałem spokojnym głosem, ale ona udawała, że nie słyszy. I bardzo dobrze.

-Boli mnie jednak coś jeszcze. Jestem po prostu kretynką, jak każda kobieta. Jesteśmy słabymi istotami, które zawsze potrzebują czyjejś bliskości, a najbardziej tej dawanej przez osoby, które kochają. Dlatego jest przemoc domowa i tak dalej. Bo jesteśmy słabe. I ja też. Wybaczyłam ci raz, bo byłeś pijany. Płakałam cały czas, kiedy Tomo powiedział mi, ze nie żyjesz. Czułam, że straciłam moją tarczę, moją ochronę. Kiedy stanąłeś wtedy w drzwiach, byłam najszczęśliwszą, najbardziej śmierdzącą i fatalnie wyglądającą dziewczyną na Ziemi. Odzyskałam mój największy skarb, kogoś, kogo chcę godzinami przytulać. A teraz moja własna ochrona, mój mur, mnie rani. Znowu. Teraz wytłumaczę to sobie szałem po tak dużym bólu i jutro nie będę poza tobą świata widzieć. Chciałabym jednak, żebyś wiedział, że jestem tylko idiotką, bo jestem kobietą. A pamiętaj, że mnie bardzo łatwo zranić- zapadła długa cisza. Tamta dziewczyna była cholernie mądra i wrażliwa, a ja ją cholernie krzywdziłem. Ona…ona była zakochaną dziewiętnastolatką. Była zakochana we mnie. Wiedziałem, że będzie musiało minąć sporo czasu, żeby mogła mi to powiedzieć tak naprawdę. Jednak byłem świadom tego, że to ja ją raniłem. Biłem ją nie fizycznie, tylko psychicznie. Biłem tak bardzo mocno, że jej serce też w końcu pękło. Czy ja naprawdę muszę być takim idiotą? Wszystko ja zwykle musiałem zawalić.

                   Stałem tam i nie miałem siły nic zrobić. Kompletnie się wyłączyłem Czas się zatrzymał, a ja trafiłem do próżni. Przeraźliwej próżni wypełnionej tylko moimi nic niemającymi sensu myślami. W dodatku słowa Jade krążyły w kółko po mojej pustce w umyśle.

                  Mogłem się ruszyć i ją przytulić, ale pewnie znowu dostałbym w twarz. Zasłużenie. Nie wiedziałem też, co powiedzieć. Jednak ona musiała być cholernie wyrozumiała.

-Przemyśl to- wyszeptała i podeszła nieco bliżej. Poczułem jej ciepły oddech na karku. Chwilę staliśmy tam jeszcze. Nie miałem nawet cienia odwagi, żeby spojrzeć jej w oczy. To było dla mnie niewykonalne.-Nie musisz nic mówić, ale czy możemy już stąd iść?- zapytała z nadzieją w głosie. Po sekundzie otarła lekko palcami moją dłoń. Potem delikatnie ją złapała. Musiało minąć trochę czasu, żebym zareagował i słabo złapał kciukiem jej nadgarstek. To był dla niej znak, ze wracałem do żywych. Ona jakby była w moim umyśle i dokładnie wiedziała, co robię. Jako że byłem w mojej wewnętrznej próżni, czas u mnie działał inaczej. Minęło kilka minut zanim ruszyłem się z miejsca.

                Ona nadal mi ufała. Wyszliśmy z terenu posesji i wylądowaliśmy na drodze. Nawet się nie rozejrzałem, po prostu poszedłem. Oczywiście, nie tam gdzie miałem.

_________________________________________________________________________________

Takie niby nic, a jednak mnie zauroczyło. Zapamiętajcie lepiej ten rysunek ;)

Powiem szczerze, że jest to pierwszy rozdział, z którego jestem dumna. Naprawdę mi się podoba, oprócz postępowania Harry'ego rzecz jasna. 

Tak btw chciałabym wam przypomnieć, że możecie mojego bloga zaobserwować (heh jak zwykle się obudziłam) i możecie zadawać pytania bohaterom! Może być coś w stylu "Jade czy lubisz pierogi?", na serio ;) jeżeli też chcecie możecie mnie o coś zapytać ;)