Chapitre 43

             Bałem się przekroczyć progu pomieszczenia. Nie wiedziałem, co mogę poczuć, gdy znowu go zobaczę. Myślałem, że znowu powróci do mnie jakieś uczucie, jakim go darzyłem. Jednak starałem się wyrzucić tę myśl z mojej głowy.

            Wszedłem na świetlicę. Tam odbywały się wszelkie widzenia z bliskimi pacjentów. Często też mieszkający tu ludzie przebywali tam, żeby porobić coś w czasie wolnym. Nie lubiłem tam przychodzić. Wszędzie byli tam obecni przedstawiciele gatunku homo sapiens, którego nienawidziłem. Wtedy miało być inaczej.

            Pośrodku pomieszczenia siedziała jedna z pacjentek. O ile dobrze pamiętałem, miała na imię Veronica. Nie wiem jednak, na co była chora. Chyba miała jakąś traumę związaną z jakimś wypadkiem. Pamiętam za to doskonale, jak pięknie grała na wiolonczeli. Było to niesamowite. Uwielbiałem jej słuchać i może tylko, dlatego czasem tam zawitałem.

           Wtedy również grała. Nie znałem się na muzyce, ale było to przepiękne. Nie tylko ja słuchałem jej wspaniałego koncertu, bo jeszcze jedna osoba siedziała naprzeciwko wiolonczelistki. Louis.

           Chłopak siedział tyłem do mnie. Miał na sobie szarą marynarkę i czarne spodnie. O dziwo siedział wyprostowany, a nie garbił się jak to miał w zwyczaju. Zmienił też uczesanie, ale nie mogłem wtedy go konkretnie określić. Poczułem jak wszystkie mięśnie mi się napinają i sztywnieję. Nie mogłem w ogóle nic zrobić. To było bardzo dziwne uczucie. W końcu nie widziałem go od ponad roku. Nie wiedziałem nawet, co mogłem mu powiedzieć. Stałem tam przez dłuższą chwilę do momentu aż Veronica przestała grać.

           Louis nie poruszył się i ja też. Nie musiałem długo czekać, kiedy dziewczyna zaczęła się we mnie intensywnie wpatrywać.

-On- wyszeptała i wskazała na mnie palcem. Mój przyjaciel obrócił się w moją stronie. Wtedy mój oddech zamarł.

             Na twarzy chłopaka pojawił się lekki zarost. Miał małego loczka na głowie. Tak to w ogóle się nie zmienił. Pamiętałem każdy milimetr jego twarzy. Obydwaj wpatrywaliśmy się w siebie. Miał piękne błękitne oczy, dopiero wtedy to zauważyłem.

             Byliśmy jak zaczarowani. Żadnemu z nas nawet nie podniosła się klatka piersiowa. Nie wiem czy nawet mrugnęliśmy. Jednak to nie było, bo go kochałem. Wtedy definitywnie czułem, że był tylko przyjacielem. Nie mogłem się poruszyć, bo bałem się jego reakcji. Przecież mógł mnie nienawidzić. Wiedziałem, że poniekąd go skrzywdziłem. Nie ukrywam, było mi z tym źle, ale zrobiłem to dla jego dobra. Nie byłby szczęśliwy u mojego boku.

             W końcu wziąłem głęboki oddech. Musiałem cokolwiek zrobić. Ruszyłem do przodu, a wtedy Louis gwałtownie wstał. Złapałem go za rękę i zacząłem iść w kierunku drzwi. Prowadziły one do parku, chciałem żebyśmy byli sami. Nie chciałem mieć w około świadków.

             Kiedy znaleźliśmy się na dworze, skręciłem w lewo i stanąłem przy ścianie. Usiadłem i oparłem się o mur budynku. Louis zrobił to samo wyraźnie będąc zdziwiony moim zachowaniem. Jednak przez cały ten czas nie powiedział chociażby jednego słowa.

-Po, co tu przyszedłeś?- spytałem oschle. Sam nie wiem, czemu miałem taki ton głosu. Znowu go zraniłem, Boże, jakim byłem potworem.

-Zmieniłeś się- powiedział. Zdziwiłem się jego uwagą. Myślałem, że się wścieknie, ale on nadal był spokojny.

-Ty nie- zauważyłem, a on się delikatnie zaśmiał. Dziwił mnie jego spokój. Pocierał swoimi dłońmi o trawę. Wyczułem, że był jeszcze bardziej zdenerwowany niż myślałem. Starał się, żeby nie było tego widać, ale nie udawało mu się to.

-Przyszedłem się z tobą zobaczyć. Miałem nadzieję, że tym razem nie będziesz miał fochów i ze mną porozmawiasz- powiedział, a ton jego głosu był bardzo nerwowy, chociaż z jego twarzy nie schodził uśmiech. Igrał z moimi uczuciami.

-Nie miałem fochów. Chciałem, żebyś przestał o mnie myśleć- oznajmiłem. On oblizał wargę. Zaczął bawić się swoimi palcami. Wtedy uświadomiłem sobie jak wielką krzywdę mu zrobiłem. Odcięcie się od niego było najgłupszym pomysłem mojego życia.

-Przestać myśleć? Jak? Jesteś częścią mojego umysłu. Nawet gdybym chciał, co miesiąc przychodzą mi rachunki za twój pobyt tutaj. Jak mam przestać, do cholery? Nie popełnię tego błędu, co ty i nie zatracę się w alkoholu- oświadczył z wyrzutem. Poczułem, że chciał mnie urazić, a bardziej zacząć wytykać mi moje pomyłki.

-Ja nie wytrzymałem, zrozum- zacząłem się bronić w desperacji. Wtedy z jego twarzy zszedł uśmiech i pojawiła się gorycz. Jego oddech przyspieszył.

-Ja też nie wytrzymuję. Nie wytrzymuję świadomości tego, że ktoś mi bliski, nie walczy- oznajmił. Wtedy głośno westchnąłem.

-Nie mam po co żyć- oznajmiłem.

-Masz. Zaufaj mi, masz. Weź się do jasnej ciasnej w garść. Odstaw te leki i zacznij żyć. Czy tak trudno ci pojąć, że masz do tego prawo?- zapytał.

-Nie mam na to siły. Nie chcę tego prawa- wyszeptałem. Chłopak z impetem oparł się o ścianę. Widziałem na jego twarzy gniew i niezrozumienie.

-Nie jestem twoim psychologiem. Nie chcę ci prawić kazań o tym jak masz żyć. Przyszedłem, żeby coś ci przekazać- powiedział, a mnie wtedy zamurowało.

-O co chodzi?- spytałem.

-Dwa miesiące temu dostałem wezwanie do więzienia. Tomo już więcej nie będzie ci uprzykrzać życia, powiesił się- poinformował mnie ze stoicki spokojem.

                  Nie mogłem z siebie wydusić żadnego słowa. Tomo nie żył, odszedł. Nie potrafiłem w to uwierzyć. Czułem się dziwnie. Umarł człowiek, który mnie skrzywdził, a jednak nie cieszyłem się z jego śmierci. W dodatku sam się zabił. Może on nie wytrzymał presji. Miałem drobną nadzieję, że jego sumienie się odezwało, że nie potrafił żyć ze świadomością ile zła popełnił. Jednak jakoś nie wyobrażałem sobie jego, jako samobójcy. Z drugiej strony siebie też nie wyobrażałem, a spróbowałem.

-Tak po prostu mi to mówisz?- spytałem z ironią. On nieco złagodniał. Zdziwiły mnie jego zmiany nastroju.

-Tak. Tomo zostawił list-oznajmił.-Pisze tam o tym, jakim był złym człowiekiem, bla, bla, bla. Dla ciebie, nic ciekawego. Jednak jest coś, co ciebie zainteresuje. Tomo chciał cię przeprosić- oznajmił. Wtedy zacząłem się w niego jeszcze intensywniej wpatrywać. Chorwat wyraził skruchę? Myślałem, że nienawidził mnie. Ciekaw byłem, co było konkretnie w liście.

-Coś jeszcze?- zapytałem Louisa. On odchylił głowę i spojrzał w niebo.

-Napisał, że bardzo żałuje tego, co się stało. Nie do końca był świadom, jakie cierpienie ci zadał. Nie mógł spać w nocy, bo nawiedzały go koszmary. To wszystko go przerosło- mówił Louis. Nie wiedziałem, co miałem o tym wszystkim myśleć. Jego śmierć mnie nie uszczęśliwiła. Ale chyba nie powinna. Przeprosił mnie za wszystko, co zrobił. A ja? Ja nadal krzywdziłem i nie bolało mnie to. Czułem się okropnie.

             Siedzieliśmy z Louisem przez długi czas w ciszy. Nie byłem w stanie czegokolwiek powiedzieć. Chłopak też. Nawet nie zauważyłem, kiedy podkuliłem nogi do klatki piersiowej. W końcu Tomlinson wstał.

-Chyba będę się zbierać- oznajmił. Wtedy poczułem wewnątrz ogromną panikę. Nie chciałem, żeby odchodził.

               Z desperacji złapałem go za rękę. On na mnie spojrzał ze zdziwieniem.

-Zostań jeszcze trochę- powiedziałem. On lekko rozchylił usta, ale usiadł z powrotem.

-Jeszcze chwilę wcześniej nie za bardzo kwapiłeś się do rozmowy- oznajmił z wyrzutem. Wypuściłem głośno powietrze.

-Bo jestem głupi. Nawet nie zapytałem jak się masz, czy cokolwiek- odparłem, a na twarzy Louisa pojawił się delikatny uśmiech.

-U mnie jest wszystko dobrze, po staremu. Nie za wiele się u mnie dzieje- oświadczył. Wtedy zobaczyłem, że nadal trzymam go za rękę. Popatrzyłem na nasze splecione dłonie. Wpatrywałem się w nie zdecydowanie za długo. Louis spostrzegł to. Podniosłem głowę i napotkałem jego oczy. Boże, były przepiękne.

-Nie puścisz?-zapytał.

-Nie. Brakowało mi tu ciebie- oznajmiłem z lekko łamiącym się głosem. On wtedy delikatnie się uśmiechnął.

-O ile dobrze pamiętam, wolałeś żebyśmy zostali tylko przyjaciółmi- przypomniał mi. Nie obchodziło mnie to za bardzo.

-Cicho- mruknąłem i oparłem głowę na jego ramieniu. Pierwszy raz od bardzo dawna poczułem, że nie jestem w szpitalu psychiatrycznym. Czułem jakbym był w domu.

-Tęsknisz za tym? Za przytulaniem?- zapytał z rozbawieniem w głosie.

-Bardzo- powiedziałem cicho. On wtedy pogłaskał mnie po głowie. Nie mogłem się od niego oderwać. Ale w końcu, był tylko przyjacielem, prawda?

-Może już niedługo, będziesz miał to codziennie- na jego słowa gwałtownie się odsunąłem. Co on powiedział? Jakby zasugerował…Nie, ona nie mogła wrócić. Po takim czasie…Co on w ogóle bredził? Moje serce gwałtownie przyspieszyło. Wróć, prawie wypadło mi z piersi.

-O czym ty mówisz?- zapytałem z wyraźnym zdenerwowaniem w głosie. On nic nie powiedział, a z jego twarzy nie schodził uśmiech. Zaczęły mi się pocić ręce. Nie mogłem trzewo myśleć.-Louis, o co ci chodzi?- spytałem ponownie.

-Ja? Nic- odparł z udawanym zdziwieniem. Potem wstał i poprawił marynarkę. Od razu zerwałem się na równe nogi.

-Louis, gadaj- rozkazałem mu. On popatrzył na mnie spokojnie.

-Harry, naprawdę muszę już iść-powiedział i zaczął kierować się w stronę wejścia na świetlicę. Ruszyłem za nim i zatrzymałem.

-Czemu, mam już się nie czuć samotny?- zapytałem. On przewrócił oczami.

-Bardzo mi się spieszy. Muszę po kogoś jechać. Grzecznie tu czekaj i nie zabij się w międzyczasie- ostrzegł mnie. On powiedział, że ma po KOGOŚ jechać. Mój mózg pracował na zwiększonych obrotach. Czy znalazł Jade? Czy ona była właśnie w drodze do mnie? Nie mogłem uwierzyć w to, co się działo. Pierwszy raz od kilku lat pojawiła się realna szansa jej powrotu. Myślałem, że tam zejdę na zawał.

-Boże, Lou, czy chodzi ci o nią?- zapytałem z ekscytacją. Na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Zwariowałem.

                 Chłopak stanął na palcach i pocałował mnie w czoło.

-Będzie już dobrze, skarbie. Pamiętaj, że twoje szczęście jest dla mnie najważniejsze- odpowiedział niby wymijająco, ale dobrze wiedziałem, o co mu chodzi. Nie zatrzymywałem go dłużej. Nie mogłem się ruszyć. Stałem tam jak sparaliżowany. Czy to działo się naprawdę?
_________________________________________________________________________________

Co się dzieje? Co za szaleństwo? O czym ten Lou mówi?

Mam nadzieję, że zostawicie po sobie komentarz ;)