Chapitre 42

              Wziąłem tackę, która leżała na blacie. Śniadanie trwało w najlepsze, ale ja jak zwykle musiałem się spóźnić. Niby wcześnie wstawałem, ale stałem się kompletnie aspołeczny. Nie lubiłem rozmawiać z innymi. Na palcach jednej ręki mogłem wymienić ludzi, którzy mieli ze mną jakikolwiek kontakt.

               Podszedłem do jednej z kucharek i nie przypadkiem ją wybrałem. Kobieta była miła i wykazywała dużą empatię. Często mówiła mi miłe rzeczy, które lekko podnosiły mnie na duchu.

-Widzisz Harry, dzisiaj jedyną rzeczą, jaką mam ci do zaoferowania to płatki z mlekiem albo kanapki- powiedziała z uśmiechem. Nie musiałem go odwzajemniać, bo ona wiedziała, że czasem (zawsze) było to dla mnie ciężkie.

-To poproszę kanapki- odparłem po chwili namysłu. Kucharka położyła na talerzu kilka kromek chleba z pomidorem, szynką i żółtym serem. Zobaczyłem, że gdy kładła mi jedzenie na tacce, położyła obok kilka cukierków. Wtedy uśmiechnąłem się tak naprawdę, kobieta wiedziała jak poprawić mi humor.

-Tylko ma to zostać między nami- ostrzegła mnie, a ja cicho się zaśmiałem. Odszedłem od niej i rozejrzałem się po stołówce. Szukałem jakiegoś miejsca, gdzie było mało ludzi. Nie daj Boże, któreś z nich chciałoby ze mną nawiązać dłuższą rozmowę.

                    Kiedy w końcu coś znalazłem, udałem się do stolika gdzie siedziało trzech mężczyzn. Można było powiedzieć, że wszyscy byliśmy tam nienormalni. Każdy miał coś z głową, co go wykluczało ze społeczeństwa. Dlatego zamykano nas w takim miejscu jak szpital psychiatryczny.

                    Usiadłem na samym końcu stołu. Pacjenci spojrzeli na mnie…serdecznie. Jeden z nich nazywał się Steve. Facet miał przechlapane. Kiedyś poszedł sobie ze swoją narzeczoną do banku, mieli brać kredyt na zakup ich wspólnego mieszkania. I wtedy do budynku wtargnęli zamaskowani mężczyźni. Trzymali ich tam bardzo długo, a potem wzięli dziewczynę Steva za zakładniczkę. Policja była bezsilna, złodzieje ją zabili. Wtedy mężczyzna popadł w depresję i zachorował na agorafobię. Lekarze długo się z nim się siłowali, aż w końcu rodzina postanowiła, że lepiej będzie gdy zamieszka w szpitalu. Wtedy zaczynał wychodzić na prostą, ale, po jakim czasie? Napad miał miejsce 8 lat wcześniej.

                  Drugi miał na imię Dane. Na pozór wesoły i towarzyski chłopak. Jednak, gdy była noc, nie mogłem nieraz spać przez jego krzyki. Widział różne dziwne stworzenia, które go prześladowały. Nie pozwalały mu czasem normalnie funkcjonować. Nieraz słyszał rozmowy ludzi, kiedy sam przebywał w pomieszczeniu. Zwariował do tego stopnia, że żartował sobie z ów głosami. Jego schizofrenia była bardzo zaawansowana. Lekarze nie dawali mu cienia nadziei. Jednak mimo to, zawsze chodził uśmiechnięty i zadowolony.

                  No i był jeszcze Vincent. Nie mogłem z nim wytrzymać. Mimo tego, ze był miły i życzliwy, miałem ochotę go udusić. Cierpiał on na zaburzenie obsesyjno-kompulsywne . Był master pedantem. Do tego stopnia, że jak przez przypadek, przesunąłem jego ołówek o milimetr, usiłował mnie zabić. Rozumiałem, że to była choroba i sam byłem gorszy, ale ktoś musiał mnie irytować.

                  Mężczyźni uważnie mi się przyglądali. Starałem się na nich nie zwracać uwagi. Jadłem moje kanapki i skupiłem się na zaiście fascynującej ścianie.

-Hej Harry, co u ciebie?- zapytał Dane. Odwróciłem się w ich stronę. Musiałem odgarnąć moje włosy, ponieważ już mi bardzo urosły i sięgały do moich ramion.

-Nic- mruknąłem w odpowiedzi. On i tak się tym nie zraził.

-Wiesz, pytam, bo wyglądasz na zmęczonego i smutnego- zauważył. Nie miałem ochoty z nimi prowadzić jakiejkolwiek rozmowy, a nie chciałem być dla nich bardzo niegrzeczny.

-Zawsze tak wyglądam i wybaczcie mi, ale źle się czuję i nie za bardzo chcę z kimkolwiek rozmawiać- powiedziałem. Mężczyźni popatrzyli po sobie i widać było na ich twarzach zrezygnowanie.

                      Nagle przy stoliku pojawiła się dziewczyna. Jakby to jedna część szpitala powiedziała „wieszak”. Chorowała ona na anoreksję, a nie za bardzo tam takie jak ona lubiono. Były zazwyczaj wyzywane i wyśmiewane. Jednak ja lubiłem je, a szczególnie tamtą dziewczynę. Była miła i wydawała się mnie rozumieć. W dodatku nigdy się nie narzucała i nie prawiła mi kazań dotyczących mojego życia. Ja też tego nie robiłem wobec niej.

-O patrzcie, wieszak przyszedł- powiedział ze śmiechem Steve. Dziewczyna przewróciła oczami i nie zwróciła na nich uwagi. Usiadła naprzeciwko mnie i bawiła się jabłkiem, które trzymała w dłoni. To znaczy, jej śniadanie.

-Ten „wieszak” ma imię, a brzmi ono Liz, więc się odwalcie- powiedziałem ostro. Oni mocno się zdziwili. Wstali i odeszli ze stolika, coś jeszcze mówiąc obraźliwego w stosunku do dziewczyny. Ona już nie zwracała na to uwagi.

-Dzięki- odparła w końcu.

-Nie ma za co- oznajmiłem i powróciłem do jedzenia.

-Muszę ci coś powiedzieć- oświadczyła. Spojrzałem na nią ze zdziwieniem. Mój wyraz twarzy był pytający, więc nawet nie musiałem się odzywać.- Do naszego szpitala przyjechał taki cukiereczek, że nie wiem. Po prostu facet moich marzeń. Nawet nie wiesz, jaki jest przystojny- mówiła rozmarzonym głosem.

-Jest na twoim oddziale, prawda?- zapytałem krótko. Ona głośno westchnęła.

-Co ja poradzę, ze tacy faceci mi się podobają- zaczęła się tłumaczyć. Zaśmiałem się na jej słowa.

                 Liz była totalnym odmieńcem i przeciwieństwem mnie. Była żywa i nadpobudliwa, ale łączyła nas nienawiść do ludzi. W dodatku jak na osobę z jej chorobą, całkiem nieźle się trzymała. Jej cera nie była bardzo blada i zniszczona. Miała śliczne brązowe włosy. Nie wiedziałem, co ona robiła, że tak wyglądała, gdy nie dostarczała podstawowych wartości odżywczych. Podejrzewałem, że była wampirem.

-Co cię tak bawi?- zapytała z lekką złością w głosie.

-Wiesz, musisz się zaopiekować swoim cukiereczkiem, bo będzie miał tu spore problemy z resztą szpitala- ostrzegłem ją. Liz oparła się o krzesło i parsknęła.

-Dzięki skarbie, nie wiedziałam o tym- powiedziała z ironią. Uważniej przypatrzyłem się jabłkowi, które trzymała w dłoni.

-Panno Elizabeth, czy ma pani zamiar zjeść dzisiaj to śniadanie?- zapytałem, udając głosem pielęgniarkę, która pilnowała, żeby ona jadał. Liz wyprostowała się.

-Ależ proszę pani, ja naprawdę nie jestem głodna. W pokoju tak naprawdę trzymam tabliczkę czekolady i dlatego nie mogę już zjeść, a teraz wybaczy pani, ale muszę iść do toalety zwrócić ten kawałek, który przed chwilą zjadłam- zaczęła się tłumaczyć z udawanym przerażeniem Liz. Potem obydwoje się zaśmialiśmy. Nie miałem najmniejszego zamiaru zmuszać ją do zjedzenia tego jabłka. I tak by poszła do kibla i by się jedzenie zmarnowało, a tak to, mogłem ubić na tym jakiś interes. Czytaj: zjeść je.

-Dobra, mam jeszcze do ciebie jeden biznes- powiedziała i spoważniała. Nachyliła się, żeby być bliżej mnie.

-Jaki?- zapytałem.

-Słyszałam od Ayumi, że odzyskałeś zdjęcie- wyszeptała. No tak, ja też nie chciałem, żeby cały szpital się o tym dowiedział. Lekarz od razu by mi ją zabrał. Zastanowiłem się, czy mogę zaufać Liz. Bardzo chciała zobaczyć Jade, ale ja nie pokazałem jej mojej dziewczynki. Zbytnio bałem się, że ona też mogła mi ją zabrać.

-Owszem- przytaknąłem w końcu. Na twarzy kobiety pojawił się mały uśmieszek.

-Pokażesz mi ją?- zapytała nieśmiale.

                 Bałem się ją pokazać. Była tylko moja i nikt stąd nie mógł mi już jej zabrać. Liz mogłem jednak pokazać mój największy skarb. Do głowy wpadł mi pewien pomysł.

-Zjedz chociaż połowę jabłka- powiedziałem. Ona zaczęła się intensywnie nad czymś zastanawiać.

-Jak przytyję, a cukiereczek nie będzie chciał ze mną chodzić, to będziesz ze mną chudł, bo Jade jest warta tych kalorii- wycedziła przez zęby i zaczęła jeść owoc. Uśmiechnąłem się. Rozejrzałem się po całym pomieszczeniu. W pobliżu nie było żadnego lekarza. Wyjąłem, więc fotografię i podałem pod stołem Liz. Dziewczyna wzięła zdjęcie do ręki i uważnie mu się przyjrzała w pewnym momencie na jej twarzy pojawił się ogromny uśmiech. Oddała mi szybko Jade, a ja schowałem ją do kieszeni.

              Banan nie chodził z twarzy Liz i to mnie martwiło. Co ona takiego dostrzegła w Leto?

-Znasz ją?- zapytałem. Dziewczyna otworzyła buzię, żeby coś powiedzieć, ale usłyszałem czyjś głos za moimi plecami.

-Widzę, że miło się wam rozmawia- zauważył lekarz. Nie było to ten sam, który zajmował się mną od początku. Zmienił się on wraz z moim przybyciem do szpitala i był bardziej radykalny. To on mi ją zabrał. Nienawidziłem go bardzo mocno. Nie potrafiłem na niego nieraz patrzeć. Był moim największym koszmarem.

-Tak, ale właśnie stąd idę, wie pan, garderoba domaga się wieszaka- zażartowała Liz i zostawiła mnie sam na sam z tym potworem.

-Może jakieś witam?- zapytał z ironią. Zacisnąłem mocniej dłoń na zdjęciu, bo bałem się, że znowu mi ją zabierze.

-Nie jest pan wart- burknąłem i nie żałowałem tych słów. Usłyszałem westchnięcie lekarza. On bardzo dobrze wiedział, że go nie lubię, więc nie narzucał się, aż tak bardzo. W przeciwieństwie do mojego poprzedniego doktora, od razu mnie skreślił. Jakim cudem dopuszczono go do wykonywania zawodu, skoro taki był?

-Nie będę pana prosił, żeby je pan wziął, bo nie umie pani bez nich żyć- powiedział oschle mężczyzna i postawił przy mojej tacce flakonik z lekami. Nie mylił się, bo szybko je wziąłem i połknąłem.

-Rzeczywiście, ma doktor rację- dogryzłem mu. Nie widziałem jego miny, ale na pewno był wściekły.

-Przyszedł do pana niejaki Louis Tomlinson- gdy wypowiedział jego imię, cały się spiąłem. Przyszedł pierwszy raz od 5 miesięcy. Czego chciał ode mnie po tym czasie? Nie był na mnie na tyle zły, żeby o mnie zapomnieć?

              Normalnie kazałbym lekarzowi go spławić, ale poczułem dziwną chęć spotkania się z nim. Nie powinienem był tego robić, bo jego uczucie do mnie, mogło na nowo się odrodzić, ale nie potrafiłem się powstrzymać.

-Czeka w świetlicy. Powiedział, że to sprawa wagi…- zaczął mówić lekarz. Jednak nie pozwoliłem mu dokończyć. Wstałem z krzesła. Mężczyzna spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

-Pójdę do niego- rzuciłem i minąłem doktora. Tamten stał dalej, oszołomiony moim postępowaniem.

_________________________________________________________________________________

Właśnie dziś mam urodziny i postanowiłam z tej okazji dodać rozdział! Mam nadzieję, że wam się podoba ;)

I jeszcze mój blog został nominowany na Blog Miesiąca Styczeń!!!! Byłabym wam bardzo wdzięczna, gdybyście oddali na Spis Fanfiction swój głos na La Maison Des Cartes!

Do zobaczenia we wtorek! :D