Chapitre 33

              Wyszedłem z samochodu. Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w stronę budynku MI6. John z wielkiej łaski mnie tam przywiózł. W dodatku pożyczył jakieś ubrania, bo z mojego domu niewiele został. Wszedłem do siedziby i bez witania się z kimkolwiek, poszedłem do windy. Musiałem z kimś porozmawiać. Tym kimś był Louis. Musiał wyjaśnić mi parę spraw. Zresztą, musiał coś wiedzieć o Jade.

             Nerwowo stukałem stopą o podłogę windy. Rozmasowałem nieco udo, które znowu dawało mi się we znaki. Bolało i nie mogło przestać. A wtedy nie miałem szpitala i dostępu do morfiny. Wyszedłem chwilę później na korytarz. Od razu skierowałem się do gabinetu, w którym mógł przebywać chłopak. Nie wiedząc, czemu, serce mi przyspieszyło, kiedy stanąłem przed drzwiami. Byłem pełen obaw jak zareaguje na moje przybycie. W dodatku przypomniała mi się wtedy jedna rzecz. Przed naszym zniknięciem, chciał się ze mną spotkać. A jego ton głosu był poważny, więc to było coś ważnego.

             Chciałem otworzyć drzwi, ale ktoś właśnie wychodził z pokoju. Chłopak miał potargane włosy. Wyglądał jakby nie spał od bardzo dawna. Pod oczami miał wory. Był zmęczony. Nie golił się od dawna, bo miał już pokaźny zarost. Ubrany był w białą bluzkę z jakimś napisem, a na to miał założoną jeansową marynarkę. Jak zwykle miał na sobie czarne, obcisłe spodnie. Na rękach, oprócz tatuaży, miał napisane jakieś cyfry i adresy. Jedna z jego wad. Nigdy nie lubił zapisywać czegoś na kartkach, przecież od tego miał ręce. Był wyraźnie czymś przejęty, bo rozmawiał z kimś przez telefon.

-Nie obchodzi mnie to, rozumiesz?- powiedział ostrym głosem. Nie zdążył mnie jeszcze zauważyć.-Chcę to mieć…-zawiesił się, gdy na mnie spojrzał. Otworzył lekko usta, a w jego oczach widziałem niedowierzanie. Wypuścił telefon z dłoni, który upadł na ziemię, ale nie przejął się tym. Staliśmy tam obaj jak sparaliżowani.

-Żyjesz- wyszeptał. Ja wtedy delikatnie się uśmiechnąłem.

-Tak, jeszcze się mnie nie pozbyłeś- powiedziałem śmiejąc się. Na jego twarzy pojawił się ogromny uśmiech.

-Nie miałem takiego zamiaru. Z kim bym oglądał maraton Gwiezdnych Wojen? – odparł z entuzjazmem.-Zresztą nawet nie wiedziałem, że jednak O pojechała po ciebie.-Wtedy nieco posmutniał.

-Ale przecież to ty odnalazłeś Ivana. Myślałem, że to ty przyjedziesz po mnie niczym rycerz w srebrnej zbroi. Wiesz, o co chodzi- zacząłem bełkotać.

-O powiedziała, że nie jest pewna czy Ivan jest wiarygodnym źródłem. Nie wierzyła mi. Nie spałem po nocach, żeby cię znaleźć- mówił jak najęty. Byłem mu tak bardzo wdzięczny. Nie zwątpił w to, że żyjemy. Szukał mnie cały czas.

-Widać, że nie spałeś. Mam nadzieję, że teraz porządnie się wyśpisz. Już ja tego dopilnuje- zagroziłem mu, a on się zaśmiał.

                   Wtedy poczułem jak bardzo za nim tęskniłem. Louis był jedyną bliską mi osobą. On zawsze mi pomagał i przy mnie był. Nigdy we mnie nie wątpił i się mną opiekował. Był takim aniołem stróżem. Czułem ciągle jego obecność przy sobie. Wiedziałem, że mogę na niego liczyć i nigdy mnie nie zostawi. Różni koledzy, miłości przemijają, ale taka przyjaźń jak nas łączyła, nigdy nie mogła przeminąć.

-Spokojnie. Jestem wypoczęty, naprawdę nie musisz się o mnie martwić. Jednak bardzo miłe to z twojej strony- powiedział, a jego uśmiech jeszcze bardziej się poszerzył. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że on naprawdę tam jest. Nie jest wyobraźnią, która płata mi figle i zaraz obudzę się w celi. Jego śmiech był zbyt prawdziwy. Intensywność błękitu w jego oczach zbyt żywa, żeby była złudzeniem. Odczułem jak bardzo brakowało mi tamtego idioty.

-Co się tak szczerzysz?- zapytał z rozbawieniem Louis.

-Tęskniłem- odpowiedziałem bez zastanowienia. Chłopak na początku patrzył na mnie z niedowierzaniem, a potem znowu się uśmiechnął.

-Ja też- powiedział ciszej. Potem obydwaj milczeliśmy. Nie wiedziałem, dlaczego tak się stało. Louis wyglądał jakby się speszył. Na jego twarzy pojawiły się delikatne rumieńce.

-Ale wiesz, nie powiem, że mogłeś się ciut pospieszyć- oznajmiłem, żeby nieco rozluźnić sytuację. Chłopak udał oburzenie.

-Ty niewdzięczniku! Będę miał focha- odparł z teatralnym głosem i odwrócił się, żeby wrócić do pokoju.

-Nie będę za tobą chodził- powiedziałem z lekkim zażenowaniem. Tamten spojrzał na mnie i nie wytrzymał. Wybuchnął śmiechem, a ja zrobiłem to samo. Był kompletnym baranem, ale za to był moim przyjacielem.

              Kiedy już się w miarę opamiętaliśmy, on schylił się po telefon. Po czym skinieniem dłoni zaprosił mnie do swojego pokoju. Wszedłem do niego i zacząłem się przyglądać wszystkim komputerom i innym szpiegowskim gadżetom, jakie chłopak posiadał. Był naprawdę dobry w te klocki.

-Nie wiesz może, gdzie jest Jade?- zapytałem w końcu. Wtedy jego twarz zobojętniała. Zaczął szukać czegoś w swoim telefonie.

-Jade? Ah, ta dziewczyna. Nie mam bladego pojęcia- odparł. Usiadł przy swoim biurku, nie zwracając na mnie uwagi. Rozumiałem, że mógł być zły, że to przez dziewczynę tam trafiliśmy, ale bez przesady.

-Lou, nie bądź na nią zły- zacząłem ją tłumaczyć. Tamten głośno westchnął.

-Ona jest kompletnie nieodpowiedzialna. Przysporzy ci wielu kłopotów. Mówię to teraz, żeby potem nie było zgrzytania zębami- powiedział niechętnie. Byłem kompletnie zdziwiony jego postępowaniem. Przesadzał.

-Dobrze, ale czy mógłbym z tobą o niej normalnie porozmawiać?- zapytałem. On dopiero po chwili pokiwał twierdząco głową.

-Słucham cię drogie dziecko- mruknął.

-Ogólnie, nie wszystko jest tak jak myślisz. O tym będziemy musieli pogadać później. A teraz. Chyba się w niej zakochałem- wypaliłem od razu. Louis rozszerzył oczy. Wyglądał jakby ktoś przed chwilą dał mu mocno w twarz. Jednak szybko się ogarną i delikatnie się uśmiechnął.

-To wspaniale. A ona kocha ciebie?- zapytał szybko.

-Chyba też- powiedziałem niepewnie. Chłopak głośno westchnął.

-Coś dużo tych chyba Styles. Zdecyduj się- mruknął. Jego fochy mnie irytowały. Był zazdrosny o mnie? Że jeżeli będę miał dziewczynę, to on pójdzie w odstawkę? Przecież nie miało tak być. Nigdy by się tak nie stało. 

-Boże Louis. Nigdy nie byłem tak naprawdę zakochany. Nie wiem jak to jest- oznajmiłem z irytacją. On tylko przewrócił oczami.

-Witam pana w szkole zakochanych Louisa Tomlinsona. Zakochanie można poznać po tym, że nie potrafisz myśleć o niczym innym tylko o tej osobie. Czujesz się bez niej źle i zrobisz wszystko, żeby była przy tobie. –Chłopak zaczął intensywnie wpatrywać się prosto w moje oczy. Poczułem jak cały zastygam. Louis mówił wolno i czule. Kompletnie nie wiedziałem, co on ze mną wtedy robił.- Chcesz chronić jej za wszelką cenę. Nie pozwolisz, żeby stała się krzywda. Jest jak powietrze. Im krócej ją widzisz tym bardziej brakuje ci tlenu- mówił mi to nadal bardzo spokojnie. Wsłuchiwałem się w jego słowa bardzo uważnie.

-To jednak się zakochałem- wyszeptałem. Chłopak delikatnie się uśmiechnął.

-W takim razie gratuluję Styles. Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwy. Jednak nie zapominaj o mnie, okay?- zapytał. Ja się zaśmiałem.

-Okay.- Odpowiedziałem.

-Co do Jade, gdzieś tu była. Spróbuj jej poszukać- powiedział i do mnie mrugnął. Od razu wstałem z miejsca, żeby jej poszukać. Ten wstrętny zazdrośnik nie mógł mi powiedzieć tego na samym początku!

-Dzięki Tomlinson!-krzyknąłem i już miałem wychodzić, ale chłopak mnie zatrzymał.

-Zaczekaj! Bo pamiętasz dzwoniłem do ciebie, przed waszym zniknięciem. Jutro są Gwiezdne Wojny w telewizji i czy chciałbyś do mnie przyjść, żeby je obejrzeć? Przy okazji moglibyśmy nieco dłużej pogadać- zapytał nieśmiało. Na początku nie wiedziałem, co powiedzieć, ale potem się uśmiechnąłem.

-Pewnie. Tylko musisz przyszykować coś dobrego do jedzenia, bo dawno niczego fajnego nie jadłem- oświadczyłem i wyszedłem z pokoju. Louis natomiast, był cały w skowronkach.

_________________________________________________________________________________

Właśnie w zeszłym tygodniu dodałam "Epilog" do kopii roboczych na blogu. Tak skończyłam to pisać....
 i wtedy popadłam w depresję :P

I powiem wam, że...coś się szykuje :3