Chapitre 31

                       Zacząłem powoli otwierać oczy. Oślepił mnie blask promienie słonecznych, które wpadały przez okno do pokoju. Odczułem ulgę, bo ramię już mnie nie bolało. Poczułem, że ktoś się do mnie przytula. Rozszerzyłem powieki i zobaczyłem, że tym kimś jest Jade. Dziewczyna jeszcze spała. Wyglądała tak słodko i niewinnie. Z trudem powstrzymywałem się od pocałowania jej. Nie chciałem jej obudzić, więc nie ruszałem się.

                       Pokój był ciepły, dosłownie. Nie czułem się tam obco. Ściany były pomalowane na delikatny żółty kolor. Była tam tylko jedna, mała drewniana szafa. Jeszcze był tam duży zegar ścienny. Wskazówki wskazywały godzinę 14. Musieliśmy długo spać i niestety musieliśmy już stamtąd iść.

-Hej skarbie, wstajemy- powiedziałem cicho, szturchając Jade w ramię. Ona lekko się poruszyła, ale nie miała zamiaru się do końca obudzić.

-Jeszcze pięć minut tato- wymamrotała. Zaśmiałem się na jej słowa. Jednak od razu mina mi zrzedła, bo przypomniałam sobie, co stało się w nocy. Myślałem, że jak się obudzi to mnie zabije. Nie zdziwiłbym się. Harry się nie odzywał póki, co, więc miałem nadzieję, że będzie dobrze. Nie mogłem znowu sknocić sprawy.

-Musimy już iść- szepnąłem. Jade odsunęła się ode mnie i usiadła na łóżku. Przeciągnęła się i głośno ziewnęła. Na końcu wymruczała „mniam, mniam”, co mnie rozbawiło. Zobaczyłem, że dziewczyna ma na sobie tylko bieliznę.

Jezu, jaka ona była piękna.

Wpatrywałem się w nią przez dłuższą chwilę. Chwilę potem podniosłem się, żeby ją przytulić. Dziewczyna nie protestowała. Wprost przeciwnie, mocno wtuliła się w mój tors. Siedzieliśmy tak chwilę w milczeniu. Potem Jade oddaliła się i spostrzegła, że jest w samym staniku. Nieco się przeraziła i od razu naciągnęła na siebie całą kołdrę przy okazji odkrywając całego mnie. Dziewczyna zaczęła mi się uważnie przyglądać. Jej wzrok przykuła duża ilość siniaków i zadrapań pokrywających moje ciało. Potem spojrzała prosto w moje oczy. Nie wiedziałem, co mogłem powiedzieć. Znowu złapał mnie kompletny paraliż. Bałem się, że znowu ją skrzywdzę. Że on wróci i zada jej mnóstwo cierpienia. Obawiałem się wypowiedzenia jakiegokolwiek słowa.

                  Dziewiętnastolatka niepewnie wyciągnęła dłoń ku mnie. Położyła ją na moim policzku. Złapałem ją za rękę, bo nie chciałem, żeby puściła.

-Przepraszam- wyszeptałem i pocałowałem ją w dłoń. Ona patrzyła jeszcze na mnie przez chwilę. Jej wyraz twarzy był obojętny. Bolało mnie to, że nadal mi nie ufała. Mogła już nigdy mi nie uwierzyć, a nie wiem, co bym wtedy zrobił. Jednak ona się delikatnie uśmiechnęła i wręcz na mnie rzuciła. Objęła rękoma tak mocno, że ledwo oddychałem. Ułożyła swoją głowę na moim ramieniu. Ja złapałem ją w tali i mocno przyciągnąłem do siebie.

-Obiecaj, że nigdy mi tego już nie zrobisz- powiedziała mi cicho do ucho.

-Nigdy więcej. Obiecuję, już nigdy więcej- odparłem. Usłyszałem jak zaczęła łkać, więc zacząłem ją głaskać po włosach.

-Nawet nie wiesz jak to bolało-, kiedy to usłyszałem, serce mi pękło. Ona była tak cholernie silna.

-Przepraszam, kompletnie nie wiedziałem, co się dzieję, przepraszam. W ogóle tak nie myślę księżniczko. Wiem, że Tomo kłamał, żeby mnie do ciebie uprzedzić, jest po prostu pieprzonym kłamcą. W życiu bym tak o tobie nie pomyślał- uspokoiłem ją. Dziewczyna oddaliła się ode mnie, tak, że nasze nosy prawie się stykały.

-Wiem- powiedziała. Uśmiechnąłem się niepewnie. Wziąłem ją na ręce i zacząłem wstawać z łóżka.

-Czas na nas- oznajmiłem, a ona się głośno zaśmiała.

-Panie Styles, ja potrafię chodzić- odparła z rozbawieniem. Przeniosłem ją aż pod szafę. Jednak, gdy tylko jej stopy znalazł się na ziemi, nie puściłem jej. Ona oplotła ręce wokół mojej szyi. Nie mogłem się oprzeć i przejechałem palcami po gumce od jej majtek. Jade od razu uderzyła mnie w dłoń.

-Nie zapominaj się- oznajmiła z uśmiechem, po czym podeszła do szafy. Otworzyła ją i wyjęła z niej parę ciuchów. Odwróciła się i rzuciła mi rzeczy. Długie spodnie dresowe i zwykły szary T-shirt. Dziewczyna zobaczyła moją zdziwioną minę.

-Ci państwo mają dzieci i stwierdzili, że coś nam dadzą- oświadczyła. Musiałem zdjąć spodnie, a wtedy ona zobaczyła ranę na nodze. Patrzyła na nią z przerażeniem. Niepewnie podeszła żeby jej się bliżej przyjrzeć.

-Jade- zacząłem, a ona wtedy spojrzała na mnie tymi swoimi brązowymi oczami.

-Dlatego tak kulejesz. Czemu mi nie powiedziałeś?- zapytała z wyrzutem. Szybko założyłem dresy, żeby jakoś na nią nie patrzeć.

-Nie chciałem cię martwić, a zresztą, ta kobieta nie mogła tego zobaczyć- zacząłem się tłumaczyć. Jade pokręciła głową.

-Jesteś głupi. Mogło się wdać zakażenie- wymieniała wszystko po kolei żeby uświadomić. Ja w pewnym momencie miałem ogromny uśmiech na twarzy. Ona nagle bardzo się zdziwiła.-O co ci chodzi?

-Wiesz, przez cały twój wykład, zdążyłem się ubrać. Natomiast ty, cały czas stoisz przede mną w samej bieliźnie podkreślającej twoje wdzięki. Zaczynam się czuć nieco niekomfortowo- powiedział z lekkim zmieszaniem. Ona wtedy rozszerzyła maksymalnie oczy. Zaczęła się w błyskawicznym tempie ubierać. Już kilka minut później miała na sobie spodnie i bluzkę, które były na nią za duże. Wyglądała w nich nieco komicznie.

-Przepraszam- powiedziała będąc cała czerwona. Była całkowicie zawstydzona i to było słodkie.

-Hej księżniczko- odparłem i poczochrałem ją po włosach. Ona zrobiła nieco skwaszoną minę i delikatnie uderzyła pięścią w brzuch. Ja na to się głośno zaśmiałem. Nagle usłyszałem pukanie do drzwi. Spojrzałem się nieco zdziwiony na Jade. Nie wiedziałem, co ona tym ludziom powiedziała, a wolałem niczego nie sknocić.

-Nie odzywaj się niepotrzebnie- wyszeptała dziewczyna.-Proszę!- krzyknęła. Do pokoju weszła tamta kobieta. Teraz mogłem się jej dokładnie przyjrzeć. Miała około 60 lat. Jej włosy był czarne, ale miała dużo białych pasem. Wyglądała bardzo łagodnie.

-Witajcie- powiedziała z uśmiechem, który odwzajemniłem.

-Dzień dobry- odparłem. Jade chyba nie była zadowolona, że W OGÓLE się odzywam, ale cóż.

-Mam nadzieję, że dobrze wam się spało. Harry czy mogłabym zobaczyć twoje ramię?- zapytała z troską. Ja pokiwałem głową, że może i podszedłem do niej. Kobieta uchyliła nieco bandaża i przyjrzała się ranie.

-Mam nadzieję, że państwu nie przeszkadzamy. Wie pani te imprezy- zaczęła mówić Jade, ale ona jej nie za bardzo słuchała.

-Raczej nie wdało się zakażenie, ale musisz udać się do lekarza, który pracuje, a nie jest na emeryturze- odparła kobieta. Skinąłem twierdząco głową.

-Oczywiście, dziękuję pani bardzo za pomoc- powiedziałem z uśmiechem. Kobieta go odwzajemniła.

-Nie ma, za co, ale martwi mnie to, że masz dużo siniaków i zadrapań. Musiałeś się naprawdę mocno pobić. Sprawdź czy nie masz jakiś obrażeń wewnętrznych. Najciekawiej to nie wygląda- mówiła z nieco srogą miną. Miło było się dowiedzieć, że pobiłem się na imprezie. Kto na takiej wiosce robiłby imprezę?

-Dziękujemy państwu, ale na nas już czas, prawda Harry?- oświadczyła dziewczyna. Ja tylko przytaknąłem. Kobieta mocno się zdziwiła.

-Dobrze, mój mąż może podwieźć was do miasta- zaproponowała kobieta.

-Naprawdę nie trzeba, wolałbym się przejść- odparłem. Jade podeszła do mnie mi mocno ścisnęła za rękę. O jedno słowo za dużo.

-Cóż, jak chcecie- powiedziała z uśmiechem kobieta i wyszła. My podążyliśmy tuż za nią. Przeszliśmy do salonu. Na kanapie siedział jej mąż. Kiedy pojawiliśmy się w pokoju, on od razu wstał.

-Już z nim lepiej- rzuciła kobieta i podeszła do mężczyzny. Tamten uśmiechnął się.

-Dokładnie, dziękujemy państwu za gościnę, ale już będziemy iść- powiedziała ponownie Leto. On się trochę zdziwił, ale nie protestował.  Gdy szedłem stronę drzwi, kobieta nagle mnie zatrzymała.

-Drogi chłopcze. Utykasz, a to mi się nie podoba- powiedziała, a ja się lekko przeraziłem. Nie mogła mnie o nic zapytać.

-Trochę mnie boli. Uderzyłem się przed chwilą o łózko, zaraz przestanie- uspokoiłem ją. Ona jednak mi nie uwierzyła. Było to widać po jej minie.

                   Odprowadzili nas do drzwi i pożegnali. Musieliśmy stamtąd jak najszybciej zniknąć. Szliśmy przez dłuższy czas w milczeniu. Nie wiedziałem, czemu Jade była taka opryskliwa dla tamtych ludzi. Owszem, nie mogli za dużo wiedzieć, ale lekko przesadziła. A może to była ta Jade, którą ludzie znali normalnie?

-Mam do ciebie dwa pytania- zaczęła dziewczyna. Spojrzałem na nią nieco zdziwiony. Złapałem ją w tym czasie za rękę.

-Słucham cię- odparłem.

-Pierwsze jest trochę dziwne i kompletnie idiotyczne, ale kiedy widziałeś lustro?- zapytała. Zaśmiałem się na jej pytanie. Odruchowo podrapałem się po brodzie i dopiero wtedy wyczułem, że mam naprawdę duży zarost jak na mnie.

-Dawno, bardzo dawno- stwierdziłem z zamyśleniem. Ona zaśmiała się cicho.

-Jeśli chcesz wiedzieć to masz tłuste włosy, cienie pod oczami i zarost- oznajmiła z uśmiechem. Spojrzałem na nią, bo nie miałem zamiaru zostać dłużnym.

-Twoje włosy też najlepiej nie wyglądają- dogryzłem jej, na co ona zmrużyła oczy i popatrzyła na mnie wzrokiem zabójcy.

-Dobra, żarty na bok-, kiedy to usłyszałem, serce mi stanęło. Bałem się, że powróci znowu do tego, co stało się w nocy.- Co on ci zrobił?- zapytała niepewnie. To pytanie wcale nie było wygodniejsze. Wziąłem głęboki wdech.

-Dobrze powiem ci- zacząłem, ale ona się wtrąciła.

-Zaczekaj. Jeśli chcesz mi opowiedzieć wszystko, to nie kłam, żebym się nie martwiła. Tak to, będę się jeszcze bardziej martwić, więc powiedz wszystko- oznajmiła. Właśnie tego się obawiałem. Oczywiście, że musiałem pominąć, niektóre fakty, ale ona mogła się poznać na kłamstwie. Musiałem powiedzieć prawdę.

                    Przestałem już w pewnym momencie uspokajać Jade. Płakała czasem tak bardzo, że przerywałem mówienie, żeby ja przytulić. Ona mówiła, że nikt nie miał prawa mnie tak skrzywdzić. Za każdym razem pytała się jak bardzo mnie bolało. Wyciągała ode mnie wszystko. Nic nie mogłem przed nią ukryć. Jednak bałem się jej wytłumaczyć, co się działo w ostatnich godzinach naszego pobytu. Jednak wtedy stało się coś dziwnego.

                   Gdy szliśmy przez jakąś drogę w lesie, naprzeciwko nas pojawił się samochód. Było to czarne, smukłe Audi. Znowu ono. Gdy było zaledwie kilka metrów przed nami, gwałtownie zahamował. Tylne drzwi od auta otworzyły się. Najpierw zobaczyłem czarne, wysokie obcasy, a potem ich właścicielkę. O wyszła z samochodu i spojrzała na nas.

-Styles, czy ty zawsze musisz coś wykombinować?- zapytała z irytacją, skutecznie sprowadzając mnie na ziemię. Dobra, poczciwa stara O wróciła. Gdy tylko to powiedział głośno westchnąłem.

-Cześć. Też miło cię widzieć. Tak wszystko mnie boli. Co dzisiaj jest na obiad?- wymruczałem, ale ona niezbyt się mną przejęła. Bardziej zainteresowała się Jade.

-Matko skarbie jak ty wyglądasz. Nic ci nie jest?- zaczęła mówić, gdy podeszła do dziewczyny. Ona była lekko zażenowana całą tą sytuacją. Ja przewróciłem oczami, gdy O poplała coś do Angielki.

-Naprawdę nic mi nie jest. Jednak z Harrym jest gorzej. Musimy jechać z nim do szpitala- powiedziała Leto. Mojej szefowej nie za bardzo się to spodobało.

-Dobrze, to, co Styles. Wracamy do domu?- zapytała uśmiechając się lekka. Może jednak tęskniła?

-Tylko o tym marzę- powiedziałem i złapałem Jade za rękę.